Eindelijk was het de dag voor de slotceremonie, tevens de dag van de crematie. De slotceremonie vond plaats in het mortuarium, dat eigendom van de gemeente is. Het is een groot gebouwencomplex met ongeveer tien locaties voor ceremonies, een parkeerplaats en een crematorium.
Afhankelijk van hun relatie met de overledene, dragen de nabestaanden verschillende accessoires. Als een ongehuwde kleindochter van haar getrouwde dochter (er is een verschil tussen zoon en dochter, seksistische dingen…), droeg ik een capuchon met een rode puntje en een lichtgeel gewaad. Als een getrouwde dochter, droeg mijn moeder een capuchon met een gele puntje, en een klein wit lintje om één van haar armen, en een armband met munten (tshui-bue-tsinn, symbool voor de rijkdom die de overledene voor het nageslacht achterliet. ) Mijn oom en zijn gezin droegen gewaden van een iets ruwer materiaal. Het voelde voor mij bijna als een cosplay-evenement. De slotceremonie bestond uit tween delen. Het eerste deel was een besloten ceremonie voor de nabestaanden. Wij zongen meer soetra’s. Volgens de instructies van de uitvaartondernemers, knielden de nabestaanden neer en bogen voor het altaar versierd met bloemen en een foto van de overledene. Oma’s foto is gemaakt toen ze ongeveer 95 of 96 jaar oud was. Ze was op reis met mijn moeder en haar andere dochters. Daar zag ze er gelukkig uit.
Tijdens de slotceremonie, de nabestaanden moeten voor de laatste keer naar oma’s lichaam kijken. Voor ongeveer 49 dagen, lag haar lichaam in een koelkast die gehuurd was van het mortuarium. Haar lichaam was gekrompen en verkleurd dus was er in dit geval wat cosmetica nodig. In de begrafeniskist, zag ik allen haar gezicht. Haar lichaam was bedekt door papieren lotusbloemen. Ik ben naar een paar uitvaarten geweest. Meestal was het cosmetische resultaten niet erg goed. De asgrauwe huidskleur, de onnatuurlijk roze wangen en de overdreven gedefinieerde wenkbrauwen…ze leken een masker om de verkleuring en vervorming te bedekken. Gelukkig was oma’s laatste blik goed. Ze leek net ver verwijderd van wat ik me herinnerde. Mijn vader zei: “Die van haar is veel beter dan die van mijn moeder.”
Na de besloten ceremonie was de publieke ceremonie. Naast de naaste familieleden werden ook de vrienden van de overledene uitgenodigd, inclusief de schoonfamilie, de vrienden van de familieleden, de collega’s van de overledene, en de collega’s van de familieleden. Als ze niet persoonlijk aweizig kunnen zijn, wordt er een boeket bezorgd. Meestal is er ook de lokale wetgever of zijn representatief. Ze verscheen zoals de narcis bij de komst van de lente. Ze komen en buigen voor het altaar. In oma’s geval, waren er niet zo veel gasten. Ze heeft te veel mesen overleefd.
Aan het einde van de publiek ceremonie, stonden de banestaanden op één lijn vóór het altaar en bogen voor de gasten. Mijn neef, de oudeste zoon van mijn oom, droeg een kort opstel voor dat hij schreef te eren oma. Daarna gingen wij terug naar en verzegelden de begrafeniskist. Toen was het tijd naar het crematorium te marcheren. Het crematorium was aan de achterkand van het gebouw. De priester vroeg iedereen op hun knieën te gaan en roepen: “Er komt vuur, oma/mama ren! Moge het vuur haar lichaam verbranden, niet de ziel!”
In hetzelfde gebouw, was het crematorium op de begane grond. De eerste verdieping was een wachtruimte. Er waren schermen waarop te zien was hoeveel tijd er nog over was de crematie em de afkoeltijd. Op het scherm verschijnt: “xxxx is an het afkoelen, 20 minuten,” bij voorbeeld. Met mijn vader, blijft ik in het wachtruimte. De rest van de nabestaanden volgde de priester naar een ander gebied om meer papiergeld voor oma te verbranden. Vanwege het milieuvriendlijke beleid was het niet langer toegestaan om papiergeld in het mortuarium te verbranden. Mama zei dat ze misschien ongeveer 5-10 minuten moesten lopen. Terwijl ik met vader aan het wachten was, vroeg ik hem naar zijn mening over alle rituelen. Ik zei: ” Dit gelooftssysteem zit vol manzen in de wet. Man gelooft dat de overledene nog steeds een bewustzijn heeft, zodat de levenden zoveel rituelen uitvoeren om de overlendene te kalmeren. Maar de levenden bevriezen de overledene in het mortuarium. Stel je voor dat je je bewust bent van je eigen toestand en gevangen zit in een koelkast, wat een traumatische ervaring! Als man gelooft dat de ziel van de overledene in drie stukken wordt verdeeld: één beweegt naar de vooroudertablet, één blijft bij oma’s lichaam, en de laatste zal naar de andere wereld gaan, of zelfs reïncarneren. Hoe moeten we omgaan met de persoonlijke identiteit? Alleen een derde van de ziel zal reïncarneren, en elke keer dat ze nog eens tweederde verliest, zal er uitenidelijk niet veel meer over zijn, bijna niets. Oh, ze weten niet zeker of de ziel gewoon in de andere wereld blijft of definitief in reïncarnatie gaat.” Mijn vader antwoordde: “Het is allemaal verbeelding. Eindelijk komt de uitvaartondernemings toch met nieuwe oplossingen. Stel je al het papiergeld voor, zelds als het echt wordt overgemaakt, wat als er inflatie zou zijn.Haha.”
Later verzamelden de nabestaanden zich op de begane grond. Hier moesten we eetstokjes gebruiken om de resterende stukjes bot in de urn te plaatsen. Nog maar een paar minuten geleden was iedereen aan het eten, zeer waarschijnlijk met eetstokjes om uit een bento te eten in de wachtruimte….In de tussentijd moeten we tegen oma zeggen: “Laten we naar het nieuwe huis verhuizen.”
Nadat we de as en botten hadden verzameld, gingen we naar de begraafplaats. De begraafplaats lag bovenop een berg en ongeveer 50 km verwijderd van het mortuarium. De urn werd naast die van opa geplaatst. Het zou een columbarium moeten heten. Voor mij leek het meer op een gebouwencomplex, een appartement.
Dat was alles, Requiescat in pace, oma.
Leave a Reply