Ik arrieveerde twee dagen vóór de slotceremonie. Daarom heb ik naast de slotceremonie ook het laatste ritueel vóór de slotceremonie bijgewoond.
Gewoonlijk stond het altaar in het familiehuis, of in een ruimte die verhuurd was van het mortuarium. In dit geval, stond het altaar in het huis van mijn oom. Het huis is gebouwd door mijn grootouders. Vóór het ritueel bezocht ik in het huis van mijn moeder eerst mijn tante, een van haar oudere zussen. Haar huis lag ongeveer 100 meter verwijderd van dat van haar broer. Ze woonde in een oud gebouw, van de eerste verdieping tot de tweede verdieping. De begane grond was van iemand anders. De enige ingang van haar huis was via een kleine en steile trap.
Ze liet me haar slaapkamer zien. Verrassend genoeg bestond haar bed uit 3 matrassen. Ze wilde graag een goede matras om eine lekkere slaap hebben. Over de eerste was ze niet tevreden, daarna telde ze er nog een bij, nog steeds ontevreden, waardoor ze de derde kocht. Ze zei dat de matrassen te groot en te zwaar waren om ze naar beneden te dragen. Maar in dit moment, had ze geen zin om daar iemand in te huren. Elke nacht, klom ze eerst op een stoel, dan ging ze naar haar bed.
Het ritueel begon om 18.00 uur en duurde 2 uur. Volgens het ritueel moet er een priester aanwezig zijn met twee van zijn assistenten. Eén van de assistenten kreeg echter een auto-ongeluk, waardoor het ritueel begon met een priester en allen één assistent. De priester is een jong uitziende man. Hij zal wel een grote fan zijn van Crayon Shin-chan. Niet allen zijn tas had een Shin-chan afbeelding, maar ook de handbel was versierd et Shin-chan op de handtang. De assistente was een vrouw van middelbare leeftijd. Het viel me op dat ze een paar antislipsokken droeg. Hoe wist ik dat? Omdat zij ze ondersteboven droeg, aan beide voeten.
Het ritueel draaide eigenlijk allemaal om het zingen van soetra. De soetra van de dag was Bhaiṣajyaguru-vaiḍūryaprabha-rāja-sūtra. Tijdens de verschillende rituelen zullen er verschillende soetra’s worden gezongen, zoals Diamamtsoetra en Avalokiteśvara-vikurvạna-nirdeśaḥ. De uitvaartondernemer zorgde voor boekjes, zodat iedereen aan het zingen kon deelnemen. Halverwege het ritueel verscheen de andere assistente. Ze deed mee met het zingen, maar duidelijk buiten adem. Aan het einde van het ritueel vroeg de priester ons om het eten op oma’s bord te leggen. Het volgde de volgorde van leeftijd, geslacht en de innigheid van de relatie met oma. Als de dochter van haar getrouwde dochter, was ik de laatste die voor het altaar ging. Er waren 12 gerechten en de meeste daarvan zijn minstens één keer opcheppen. Daarom vroeg ik aan mama: “Wat moet ik opscheppen?” “Maakt niet uit, doe maar niets!” Ik kwam erachter dat een bord roergebakken broccoli onaangetast was, dus besloot ik een stukje broccoli op oma’s bord te leggen.
Kort na het ritueel werd het altaar verwijderd, zoals een stuk Lego speelhoed. Het kostte de uitvaartondernemer er maximaal 10 minuten om het altaar te verwijderen. Ondertussen verbrandden wij papiergeld langs de weg. Het voelde erg gevaarlijk, omdat er motorfietsen en auto’s doorheen reden, en soms vielen de brandende papieren buiten de metalen bak. Mijn oom en zij oudste zoon droegen de foto van oma en het vooroudertablet en volgden de priester naar mortuarium. De dag erna zou de slotceremonie zijn.
Leave a Reply